Telepatia |
Komunikacja między człowiekiem a psem
W 1919 amerykański przyrodnik, William Long, opublikował fascynująca książkę pod tytułem "How Animals Talk" (Jak zwierzęta mówią). Opowiada w niej, jak pies, którego miał jako chłopiec, zachowywał się, gdy autor uczęszczał do internatu; był to stary seter o imieniu Don:
"Bardzo niechętnie zostawiałem Dona, gdy znowu musiałem wracać do szkoły i wydawało się, że on zawsze wiedział, kiedy znowu byłem w drodze powrotnej do domu. Miesiącami przebywał blisko domu i słuchał każdego polecenia mojej matki, która właściwie nigdy nie chciała mieć żadnego psa. Ale w dniu, kiedy oczekiwano mojego przybycia, mimo zakazu opuszczał teren wokół domu i kierował się w stronę niewielkiego wzniesienia za drogą z żywopłotami, skąd mógł obserwować drogę główną. Niezależnie od pory mojego przyjazdu, czy było to w południe czy o północy, zawsze go tam zastawałem, jak na mnie czekał. Pewnego razu wyjechałem z miejscowości, w której znajdowała się moja szkoła, i nie zapowiedziałem mojego przybycia w domu. Tego dnia moja matka nie mogła znaleźć Dona i nadaremno go przywoływała. Parę godzin później, kiedy po długim nawoływaniu ciągle się nie pojawił i nawet przepuścił swój obiad, moja matka zaczęła poszukiwania i znalazła go wyczekującego z nadzieją na swoim punkcie obserwacyjnym . . . Bez najmniejszych wątpliwości, że mój pokój będzie wkrótce potrzebny, wróciła do domu, aby go przygotować. Gdyby pies częściej hasał w pobliżu wzniesienia, możnaby uważać to wydarzenie za przypadek; lecz on przebywał tam tylko w dni, w których mnie oczekiwano. Raz zaobserwowano, że zajął swoje stanowisko kilka minut po wyjeździe pociągu z dalekiego miasta. Widocznie wiedział, kiedy wyruszyłem w drogę do domu." (Rupert Sheldrake: "Seven Experiments That Could Change the World", str. 24)
W 1919 amerykański przyrodnik, William Long, opublikował fascynująca książkę pod tytułem "How Animals Talk" (Jak zwierzęta mówią). Opowiada w niej, jak pies, którego miał jako chłopiec, zachowywał się, gdy autor uczęszczał do internatu; był to stary seter o imieniu Don:
"Bardzo niechętnie zostawiałem Dona, gdy znowu musiałem wracać do szkoły i wydawało się, że on zawsze wiedział, kiedy znowu byłem w drodze powrotnej do domu. Miesiącami przebywał blisko domu i słuchał każdego polecenia mojej matki, która właściwie nigdy nie chciała mieć żadnego psa. Ale w dniu, kiedy oczekiwano mojego przybycia, mimo zakazu opuszczał teren wokół domu i kierował się w stronę niewielkiego wzniesienia za drogą z żywopłotami, skąd mógł obserwować drogę główną. Niezależnie od pory mojego przyjazdu, czy było to w południe czy o północy, zawsze go tam zastawałem, jak na mnie czekał. Pewnego razu wyjechałem z miejscowości, w której znajdowała się moja szkoła, i nie zapowiedziałem mojego przybycia w domu. Tego dnia moja matka nie mogła znaleźć Dona i nadaremno go przywoływała. Parę godzin później, kiedy po długim nawoływaniu ciągle się nie pojawił i nawet przepuścił swój obiad, moja matka zaczęła poszukiwania i znalazła go wyczekującego z nadzieją na swoim punkcie obserwacyjnym . . . Bez najmniejszych wątpliwości, że mój pokój będzie wkrótce potrzebny, wróciła do domu, aby go przygotować. Gdyby pies częściej hasał w pobliżu wzniesienia, możnaby uważać to wydarzenie za przypadek; lecz on przebywał tam tylko w dni, w których mnie oczekiwano. Raz zaobserwowano, że zajął swoje stanowisko kilka minut po wyjeździe pociągu z dalekiego miasta. Widocznie wiedział, kiedy wyruszyłem w drogę do domu." (Rupert Sheldrake: "Seven Experiments That Could Change the World", str. 24)
